جواب یکی از بلاگرها به آقای رضایی

آقای رضایی مگر نگفته بودی راه احمدی نژاد به سوی پرتـــــــگاه است؟ حالا همه وحدت کنیم که به سوی پرتـــــگاه برویم؟

آقای رضایی در بیانیه ای که با لحن دلسوزی نوشته شده است توصیه هایی کرده که بیشتر بر اساس اولویت های شخصی ایشان است. وی در بیانه اش با اشاره ی به کجراهه های حکومت اسلامی به سختی می کوشد همه را به وحدت دعوت کند. و البته عجیبب آن که ایشان می کوشد با دفاع از سید علی خامنه ای او را طرفداری آزادی نشان دهد. اما مهمترین بخش دلایل ایشان بر می گردد به موقعیت استثنایی تاریخی ایران و مذاکرات هسته ای که در پیش داریم. ایشان تمام این ها را دلیل کافی می داند که مردم از حق خود بگذرند تا مثلا ما موقعیت تاریخی امان را از دست ندهیم.

آقای رضایی شما صفحه ی تاریخ را اشتباهی ورق می زنی: موقعیت تاریخی این است که نگذاریم حکومت تقلب و دروغ بر مملکت حاکم شود و سرمایه های آن را غارت کند و استعدادهایش را نابود کند. موقعیت تاریخی آن است که یک بار برای همیشه از دست دولتی که خودت گفتی تنها درجه ی فلاکت را بالا برده راحت شد. مگر نگفته بودی که ادامه ی این راه به پرتگاه می انجامد؟ این عین کلام شماست که در 13 اردیبهشت ثبت شده است: مسیر احمدی نژاد رو به پرتگاه و اصلاحات بازگشت به گذشته است. مگر خودت خلاف گویی های فراوان دولت را در مناظره ات به رخ احمدی نژاد نکشیدی؟ مگر خودت تقلبات فراوان انتخاباتی را مطرح نکردی؟ حال چه اتفاقی (جز انفجار مردم) پیش آمده که همه باید وحدت کنیم تا به سوی پرتگاه برویم؟ موقعیت تاریخی با خیرخواهی برای ایران بدست می آید نه با مصلحت اندیشی برای دوستان.